Onze club wordt gedragen door een heleboel vrijwilligers: onze toppers! Met een club van bijna 2400 leden kan het ook niet anders dat er heel veel handen betrokken zijn bij het reilen en zeilen. De komende maanden zullen we jullie kennis laten maken met een aantal van hen. Meer interviews vind je hier.

Vertel eens, wie ben je?
Ik ben Robert, woon in Rotterdam met Yanti, mijn vrouw, en onze twee fantastische kinderen Lucas en Rosalie. Mijn kinderen hockeyen allebei, en zelf speel ik bij Sevens en doe ik aan trimhockey. Ik heb dit een paar jaar geleden ontdekt en vind het echt hartstikke leuk, jammer dat het nu niet kan.

In het dagelijks leven ben ik fiscaal jurist en heb ik meerdere ondernemingen. Logischerwijs heb ik dus een fiscaal-juridisch advieskantoor, maar ik ben ook actief met onder andere bouw-, trust- en detacheringsondernemingen. Daarnaast ben ik als vrijwilliger betrokken bij meerdere organisaties. Zo ben ik bijvoorbeeld bestuursvoorzitter van de Stichting Hillegondaflat, een serviceflat in Hillegersberg, en ik ben betrokken bij meerdere zakelijke netwerkkringen. Voor de club ben ik voorzitter van de Sevens commissie.

Wat houdt je rol als voorzitter in, en hoe ben je dit geworden?
De vorige Sevens commissie liet voor de zomervakantie weten dat ze er na 3 jaar mee wilden stoppen. Er leek weinig animo om dit over te nemen. Ik dacht ‘het gaat toch niet gebeuren dat niemand dit gaat doen?’. Alessandro uit mijn team was mij net voor, die wilde het wel doen, en toen ontstond al snel de gedachte om het dan samen te doen. Daarna kwamen Steffen en Jan Sytze uit ons Sevensteam er ook nog bij. We wilden toen echt nog aanvullen met een aantal dames uit de Sevens, zodat we een 7-koppige commissie hadden: brede schouders om de taken te dragen. Zodra Floriske, Franka en Debby zich bij het team hadden gevoegd waren we compleet, en hebben we een eerste overdrachtsvergadering gehad, waarin ik de eer kreeg de commissie voor te mogen zitten.

Ons belangrijkste doel is om de sfeer erin te houden bij de Sevens leden. Daarnaast geven we de competitie vorm, maken we het rooster, en dat is een behoorlijke klus met een competitie met 8 heren- en 16 damesteams. We krijgen hierbij ook veel hulp van Sven-Olaf, hij is echt betrokken vanuit het bestuur, dat helpt ons echt.

Wat drijft je om onderdeel te zijn van deze commissie?
Een van mijn kernwaarden is, ‘als je kan helpen, dan moet je helpen’. Je hebt samen een exponentiele kracht, je versterkt elkaar. Je kan dit niet alleen doen, ‘there is no I in team’. Als je een Seven commissie bekijkt, dat had nooit zo goed kunnen werken als we dit niet met zijn zevenen hadden gedaan. Je hebt die gecombineerde krachten nodig. Het is geen eenmansactie, het is echt een team effort.

En het grappige is, als je dan op een gegeven moment in die vrijwilligerscirkel zit, dan word je er vrij snel ingezogen om meer te gaan doen. Dus dan sta je snel ook te helpen met de Rotterdome, of met de coaching of training van de kinderen. Dat is ook wel leuk, je krijgt er energie van om iets voor anderen te doen.

Ik vind zelf dat als je vrijwilligerswerk doet, je doet het eigenlijk voor jezelf omdat je het fijn vindt om te doen voor jezelf. Hoewel het niet vaak voorkomt dat je daar feedback op krijgt, weet je wel dat het gewaardeerd wordt. Daar doe je het niet voor, maar het is wel fijn om die bevestiging te krijgen; iedereen heeft tenslotte af en toe een schouderklopje nodig. Ik vind het zelf wel heel belangrijk om mensen die achter de schermen veel doen te danken voor de inzet, en ik vond het dan ook een super leuk initiatief dat het bestuur besloot om met Sinterklaas de doosjes voor vrijwilligers uit te delen. Allemaal kleine dingetjes, bier & speculaas. Het gebaar wordt zeer gewaardeerd.

Wat maakt je trots op je werk met de Sevenscommissie?
Na de eerste speelavond kregen we veel leuke reacties. Iedereen vond het goed georganiseerd en zo gezellig. Blijkbaar hebben we dan als commissie uitgestraald wat we wilden uitstralen, en dat gevoel hebben we gelukkig kunnen behouden: We hebben een positief gevoel weten te creëren en vast weten te houden.

En wat maakt je trots op de club zelf?
Het is echt een club van de leden, voor de leden. Het is ongekend hoe groot de club is, en dat er maar twee mensen op de payroll staan. Iedereen die hart voor de zaak heeft, die gaat ervoor staan. Het is echt bijzonder hoeveel energie sommige mensen erin steken, volledig pro bono, naast hun werk. Zeker sinds de financiële malaise van een aantal jaar geleden: er is toen een aantal vrijwilligers opgestaan dat de club draaiende houdt. En dat je dan met zoveel duizenden leden, kinderen en senioren uit de buurt, toch zo’n gevoel van gezelligheid weet te waarborgen – dat is heel bijzonder. Een grote club kan gelukkig toch ook klein blijven.